در گرماگرم مذاکرات هسته‌ای ایران و 5+1 در ژنو و در حالی که نتانیاهو نخست‌وزیر رژیم صهیونیستی به منظور خام کردن تیم هسته‌ای کشورمان و آماده‌سازی آنان برای اعطای امتیازات بیشتر، به آمریکا رفته و قرار بود طی سخنانی در کنگره، نقش مخالف توافق پیش‌روی را بازی کند، آقای هاشمی رفسنجانی در اقدامی عجیب که با توجه به هوش سیاسی ایشان دور از انتظار بود، منتقدان داخلی را به باد اتهام گرفت و گفت؛ «در‌مهمترین پروژه دولت که تیم مذاکره‌کننده است و مورد حمایت مقام‌معظم‌رهبری قرار دارد، خودشان هم تکرار می‌کنند که با برنامه رهبری کار را پیش می‌برند اما این دلواپسان چه بر سرشان می‌آورند و با نتانیاهو همنوا شده‌اند. هاشمی رفسنجانی با اشاره به سفر نتانیاهو نخست‌وزیر رژیم صهیونیستی به آمریکا ادامه داد: او آنجا رفته و اوباما را تحریک می‌کند و اینجا هم دلواپسان می‌گویند که ما اسرار را می‌گوییم؛ نمی‌دانیم این چه سری است؛ آنها هم از شیطان هستند و از آن طرف دارند کار می‌کنند اما در حال حاضر نزدیک به نتیجه رسیده‌ایم. رئیس مجمع تشخیص مصلحت نظام افزود: زمانی که تیم مذاکره‌کننده باز می‌گردد به جای استقبال از آنها دلواپسان چیزهایی می‌گویند که نباید بگویند. وی با اشاره به انتقادات مجلس از تیم مذاکره‌کننده ادامه داد: تریبون مجلس باز است و هر چه می‌خواهند می‌گویند و برخی هم این دروغها را باور می‌کنند و اینها مزاحمت است»!
-2 با عرض پوزش از آقای هاشمی رفسنجانی باید گفت؛ اظهارنظر ایشان درباره موضوع یادشده به اندازه‌ای سخیف است که نمی‌توان باور کرد، این اظهارات بی‌پایه و عوامانه مورد قبول خود ایشان نیز باشد. یعنی آیت‌الله هاشمی با آن سوابق چند ده ساله و حضور در مسئولیت‌های بلندپایه نظام به این نتیجه رسیده‌اند که آمریکا اصرار دارد در توافق پیش‌روی به ایران امتیازات فراوانی بدهد! ولی نتانیاهو از اینکه آمریکا با ایران از در دوستی درآمده و دشمنی‌ها را کنار گذاشته، عصبانی و ناراحت است؟!... به یقین آقای هاشمی رفسنجانی در دورترین افق‌های ذهن خود نیز بر این باور نیست. پس ماجرا چیست؟! بخوانید!
-3 تأسف‌آور است، ولی قابل انکار نیست که آیت‌الله هاشمی رفسنجانی امروز با رفسنجانی دهه‌های اول انقلاب تفاوت فراوانی دارد. ایشان دیگر به عنوان یکی از استوانه‌های نظام شناخته نمی‌شود، بلکه جایگاه پیشین خود را - به هر علت! - از دست داده است و از سکوی بلند «شخصیت سیاست‌ساز و استوانه نظام» به «عضویت یک گروه سیاسی» تنزل یافته است. این «افول» البته که برای دوستداران انقلاب و نظام تأسف‌آور است و مشاهده ایشان در کنار پادوهای بی‌شخصیت‌ سیاسی که هر روز به رنگی درمی‌آیند و بیشترین دشمنی‌ها را نسبت به وی روا داشته‌اند، سخت و ناگوار است ولی...
اکنون باید توجه داشت که وقتی به اینگونه اظهارات آقای هاشمی از دریچه جایگاه قبلی ایشان نگاه می‌شود، تعجب‌آور به نظر می‌رسد و حال آن که اظهارات مورد اشاره از جایگاه بلند قبلی نیست بلکه - با عرض پوزش- اکنون دیگر اظهارات ایشان به عنوان اظهارنظر یک عضو از اعضای یک حزب سیاسی قابل ارزیابی است.
4- آقای هاشمی‌ رفسنجانی همسو با آقای روحانی، تمامی حیثیت سیاسی خود را به مذاکرات هسته‌ای و نتایج آن گره زده‌اند و حال آن که امروزه اگر از خسارت‌های فراوانی که تحمل کرده‌ایم، امتیازات نقدی که داده‌ایم و تحقیرهایی که تحویل گرفته‌ایم صرفنظر کنیم، تمامی شواهد موجود به وضوح حکایت از آن دارند که تنها دستاورد دور جدید مذاکرات هسته‌ای، اثبات غیرقابل اعتماد بودن آمریکا بوده است، یعنی دقیقا آنچه که آقایان در دولت جدید اصرار بر نفی آن داشتند.
اظهارات اخیر جناب هاشمی، تلاش بی‌فایده‌ای برای تغییر صورت مسئله است. ایشان و در موارد بیشتری آقای روحانی، سعی می‌کنند  برای ناکامی خود در مذاکرات و بر زمین‌ ماندن وعده‌هایی که داده بودند، «علت» و «عواملی» بیرون از حوزه مسئولیتی خود بتراشند و در این راه تا آنجا پیش می‌روند که حتی منتقدان خود را با نتانیاهو، همزبان معرفی می‌کنند!
5- آقای هاشمی و دوستانشان در دولت بیشتر از آن که در پی عمل به وعده‌های خود باشند، سخنرانی و مصاحبه و همایش به مردم تحویل داده‌اند و اکنون که یکسال و چند ماه از عمر دولت یازدهم می‌گذرد، با انبوهی از وعده‌های بر زمین مانده روبرو هستند، و متاسفانه به جای این که از تجربه ناکام گذشته پند بگیرند و مسیر حرکت خود را به سوی منافع ملی و رسیدگی به امور ضروری و حیاتی مردم تغییر دهند، به فرافکنی روی آورده و موانع فرضی می‌تراشند.
6- و اما تهمت بزرگ همنوایی منتقدان با اسرائیل، اگرچه کودکانه و خنده‌دار است ولی به دلیل سوابق همسو با اقدامات وطن‌فروشانه و خیانت‌آمیز اصحاب و سران فتنه 88 باید آن را در چارچوب «ترفند فرار به جلو» ارزیابی کرد. و شاید کسانی که در فتنه یاد شده، آشکارا از سوی مثلث  آمریکا، اسرائیل و انگلیس به کار گرفته شده بودند، در پی تطهیر! خود برآمده باشند!
آقایان فراموش نکرده‌اند که نتانیاهو با صراحت اعلام کرده بود «اصلاح‌طلبان بزرگترین سرمایه اسرائیل در ایران هستند» - که البته منظورش آن دسته از مدعیان اصلاحات بود که در فتنه حضور داشتند - و شیمون پرز، تاکید کرده بود که «جنبش سبز به نمایندگی از اسرائیل با جمهوری اسلامی ایران درگیر است»، به یقین از یاد نبرده‌اند که شعار «نه غزه، نه لبنان» از سایت وزارت خارجه رژیم صهیونیستی سر برآورده بود! و به یاد دارند که روز قدس به نفع اسرائیل شعار می‌دادند، روز 13 آبان به حمایت از آمریکا شعار می‌دادند، روز عاشورا به ساحت امام حسین(ع) اهانت کرده بودند و شعار «انتخابات بهانه است، اصل نظام نشانه است» را هم که به خاطر دارند؟ و ...
حالا باید پرسید؛ کدام اقدام اصحاب و سران و همراهان فتنه 88، مستقیما و آشکارا در خدمت به اسرائیل نبوده است؟! و...

برای دیدن مشروح خبر این جلسه (اینجا) را کلیک کنید.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

گروه سیاسی فرهنگ نیوز - محمدحسین امینی: نهم اسفندماه روزنامه آرمان از قول حجت‌الاسلام‌ علی رازینی عضو مجلس خبرگان رهبری نقل کرد که «شأن مجلس خبرگان هیچ‌گاه این نبوده که سلیقه‌های مختلف در آنجا کاندیدای خود را برای ریاست مجلس خبرگان معرفی کنند و ان‌شاءالله این بار[1] نیز همین‌گونه خواهد بود.» از سویی ششم آبان روزنامه جمهوری اسلامی از قول یکی دیگر از اعضای مجلس خبرگان رهبری نقل کرده بود که «درصورتی‌که بعضی افراد که آن‌ها را برای ریاست خبرگان صالح نمی‌دانم قصد کاندیدا شدن داشته باشند، آمادگی خود را برای کاندیداتوری ریاست این مجلس اعلام خواهم کرد.»[2]

با این وصف روشن است که دست‌کم یک عضو از اعضای مجلس خبرگان رهبری با حجت‌الاسلام رازینی موافق «نیست» و نه‌تنها مانند ایشان برای مجلس خبرگان «چنین شأنی» نمی‌شناسد که «خبرگان محل رقابت سلیقه‌های مختلف نیست»، بلکه اتفاقاً بر این باور است که برخی از سلیقه‌ها اساساً نمی‌توانند «بدون رقابت با او» به کرسی ریاست مجلس خبرگان دست یابند! این عضو دیگر خبرگان رهبری هم کسی نیست جز آیت‌الله هاشمی رفسنجانی.

آقای هاشمی در آخرین مصاحبه‌ی خود با اشاره به مسئولیت‌های مرتبط با مجلس خبرگان میگویند «قطعاً بنای من این بود که بعد از ریاست‌ جمهوری کاری این‌گونه انجام ندهم. چون کارهای زیادی در مجمع تشخیص مصلحت هست و به آن‌ها و به کارهای علمی و فکری بپردازم. اما نشد. مثلاً در انتخابات هشت سال قبل خبرگان، نمی‌خواستم بیایم، اما رهبری گفتند که واجب است و باید بیایی. من گفتم که خودم واجب نمی‌دانم و مناسب من نیست در چنین انتخاباتی شرکت کنم و لازم هم نیست. اما ایشان اصلاحاتی در کار کردند و مرا قانع کردند که بیایم و آمدم. الآن هم تمایل واقعی من این است که به یادداشت‌های فراوانی که دارم و باید تنظیم و کتاب شوند، بپردازم.»[3]

اینکه چگونه است که حتی «رهبری» نیز وقتی امری را «واجب» می‌دانند باز لازم است افراد را در مورد آن امر «قانع» کنند، محل بحث این یادداشت نیست. آنچه فعلاً موردنظر است دقیقاً جمله‌ی آخر این بیان است. جمله‌ای که گوینده‌ی آن با تکیه‌بر اشتغالات مرتبط با مجمع تشخیص مصلحت نظام و همچنین گرفتاری‌های مطالعاتی و انتشاراتی، حتی «حضور در خبرگان» را از دایره‌ی «تمایلاتِ واقعی» خود خارج دانسته است چه رسد به «ریاست خبرگان».

و اما روزنامه آرمان در شماره‌ی دوم اسفندماه خود یادداشتی از حجت‌الاسلام محمدتقی فاضل میبدی عضو مجمع محققین و مدرسین حوزه علمیه قم منتشر می‌کند و او در آن یادداشت ازجمله ابراز عقیده می‌کند که هاشمی باید رئیس خبرگان باشد «که خدای‌ناکرده برخی عناصر نااهل قصد آن را نداشته باشند یکسری از خط و خط بازی‌های بیرون را به آنجا کشانده و برخی از معیارهای اخلاقی را در این مسیر زیر پا بگذارند» میبدی دلیل اینکه آقای هاشمی برای پست ریاست خبرگان یکی از «بهترین گزینه‌ها» هستند را سه چیز دانسته: «سابقه‌ی ایشان در انقلاب»، «شناخت بزرگان از ایشان» و نهایتاً «بیشتر بودن اعتماد عمومی به ایشان در مقایسه با دیگران».

میبدی از وجود تحلیل‌هایی خبر داده که نشان می‌دهد «بدنه‌ی مجلس خبرگان رهبری نیز اقبال قابل‌توجهی به آیت‌الله هاشمی دارند» و البته توضیحی هم نداده که اگر بدنه‌ی مجلس خبرگان اقبال قابل‌توجهی به آقای هاشمی دارند، چرا بعضی‌ها که به قول آقای هاشمی «برای ریاست خبرگان صالح نیستند» و یا به قول آقای میبدی «اهل خط و خط بازی سیاسی» اند هنوز شانسی برای کسب جایگاه ریاست خبرگان دارند؟! اگر جو غالب این مجلس - چنان‌که آقای میبدی میگویند - به آقای هاشمی تمایل داشته باشد، حتی اگر ایشان نامزد هم نشوند این «جوّ غالب» حاضر نخواهد شد به کسانی رأی دهد که آقای هاشمی آن‌ها را صالح نمی‌داند! اگر بدنه‌ی خبرگان به هاشمی اقبال داشته باشد واقعاً چه نیازی است کسی که تصریح می‌کند «تمایل واقعی من این است که به یادداشت‌های فراوانی که دارم و باید تنظیم و کتاب شوند، بپردازم» نسبت به ریاست آینده‌ی مجلس خبرگان نگرانی و دغدغه‌ای داشته باشد؟ بدنه‌ی مجلس خبرگان اگر «علاقه‌مند به هاشمی» باشد که همزمان نمی‌تواند به کسانی که هاشمی آن‌ها را صالح نمی‌داند هم علاقه‌مند باشد!

فاضل میبدی اشاره می‌کند که آقای هاشمی «البته ممکن است الآن نیز (برای پست ریاست خبرگان) احساس به حضور کرده باشد.» او قدری جلوتر بر مبنای مشاهدات خود خبر می‌دهد که «دست‌های مرموزی در بیرون در حال تلاش‌اند که آقای هاشمی موفق نشود» نکته جالب اینجاست که او ابتدا صرفاً از «امکان» حضور آقای هاشمی گفته، اما چند خط جلوتر دست‌های مرموزی را رو کرده که در حال تلاش برای جلوگیری از «موفق شدن» آقای هاشمی در کسب کرسی ریاست مجلس خبرگان هستند! پس میبدی نمی‌تواند فقط به «امکان حضور هاشمی» معتقد بوده باشد. یا برای او قطعی است که هاشمی نامزد خواهد شد، یا دست‌کم «تلاش می‌کند» تا این اتفاق بیفتد! بدین ترتیب می‌توان گفت ضمناً دست‌هایی نیز - مرموز و غیر مرموز - «در بیرون در حال تلاش‌اند که هاشمی حتماً نامزد شود!»

میبدی میان «صلاحیت مدیریت» و «پاک و محترم بودن» فرق می‌گذارد و می‌نویسد «احترام همه‌ی بزرگان حاضر در این مجلس واجب است اما مسئله‌ی مدیریت، ریاست و تدبیر یک جریان با خوبی و پاکی افراد متفاوت است» او البته باز روشن نمی‌کند که افرادی که بر اساس نوشته‌ی او - در چند سطر بالاتر از همین یادداشت - «یکسری عناصر نااهل» هستند که در صورت «ننشستن» آقای هاشمی بر صندلی ریاست خبرگان قرار است «یکسری از خط و خط بازی‌های بیرون» را به صحن آن مجلس بکشانند و حتی «برخی از معیارهای اخلاقی را در این مسیر زیر پا بگذارند» چگونه می‌توانند افراد یا جریاناتی «خوب» و «پاک» باشند؟!

فاضل میبدی از گروهی خبر می‌دهد که برخوردهایی «غیراخلاقی» و «غیر منطبق بر منافع عمومی» دارند و به «تنگ‌نظری» هایی مبتلا هستند که در حالت بدبینانه ریشه در «منفعت‌جویی‌های شخصی یا جریانی» دارد. او معتقد است این گروه گرچه «اندک» هستند اما «وجود» دارند و مشخصاً «می‌خواهند هاشمی جلو نیاید.» او «بخشی» از افراد حاضر در این گروه «اندک» را - که طبعاً تعدادشان «اندک‌تر!» هم خواهد بود - کسانی معرفی می‌کند که «هیچ سهمی در انقلاب، چه پیش از وقوع و چه پس‌ازآن نداشته‌اند.» او در توصیف این گروهِ کوچک‌تر می‌گوید آن‌ها خود را «متولی خیلی از مسائل می‌دانند و در برابر شخصی مانند آیت‌الله هاشمی رفسنجانی داعیه‌ی انقلابی گری داشته و وی را از این حلقه بیرون می‌دانند!»

میبدی ازجمله روشن نمی‌کند که «اندک بودن» و بلکه «بسیار اندک بودن» عِدّه در این گروه‌های فرضی به چه دلیل از قدرت و توان آن‌ها نمی‌کاهد؟ آقای میبدی و دوستان چه پاسخی به این پرسش دارند که یک گروه «بسیار اندک» چطور توانسته اسباب نگرانی‌ فراهم کند؟ آن‌هم در شرایطی که ایشان معتقدند «بدنه‌ی خبرگان» علاقه‌مند به آقای هاشمی است و همچنین معتقدند «اعتماد عمومی» نسبت به آقای هاشمی بالاست و بلکه از دیگران نیز بالاتر است. اگر به‌راستی آقای هاشمی «هم» در فضای عمومی جامعه از منتقدین خود مقبول‌ترند، «هم» در میان خبرگان چنین است، اینکه «بخشی از جمعیتی اندک» آقای هاشمی را «از حلقه‌ی انقلاب بیرون می‌دانند» چطور هنوز اتفاقی مهم است؟! اساساً عده‌ای بسیار اندک که به توصیف آقای میبدی نه در جامعه اقبال بیشتری - نسبت به آقای هاشمی - دارند و نه در بدنه‌ی خبرگان، چرا باید مهم و جدی تلقی شوند؟

فرض کنیم این گروهِ مفروض خود را «متولی خیلی از مسائل» نیز بدانند. این به‌خودی‌خود چه مسئله‌ای ایجاد می‌کند که اسباب دل‌نگرانی شود؟ مگر نه این است که به قول آقای میبدی این جماعتِ مفروض «هیچ سهمی در انقلاب نداشته‌اند و ندارند»؟ مگر نه این است که اقبال عمومی به آقای هاشمی بیش از آن‌هاست؟ مگر نه این است که اقبال بدنه‌ی خبرگان به آقای هاشمی بیش از آن‌هاست؟ پس بگذارید صریح باشیم: گروهی بسیار اندک، که سهم و سابقه‌ای در انقلاب ندارد، به بی‌اخلاقی و حرکت در خلاف منافع عمومی متهم است، اهل منفعت‌جوییِ شخصی و جریانی است، فضای عمومی جامعه چندان متوجه او نیست و افزون بر این‌ها در خبرگان نیز چندان حامی و طرفداری ندارد، اساساً چرا مهم است؟! آقای هاشمی باوجوداینکه طبق گفته‌هایشان نه «تمایلی واقعی» به حضور - و طبعاً ریاست - در خبرگان دارند، نه گرفتاری‌هایشان چندان فرص

گروه سیاسی – رجانیوز: آیت الله مصباح یزدی اشاره به لزوم تبعیت از فرامین رهبری، اظهار داشت: اقتصاد مقاومتی و اتکا به تولیدات داخلی و رسیدگی به مردم کشور از جمله این فرامین هستند که حجت را بر هر فرد مؤمنی تمام می‌کند.

به گزارش رجانیوز، آیت‌الله مصباح یزدی رئیس مؤسسه آموزشی وپژوهشی امام خمینی (ره) در جمع ناظران شورای نگهبان با اشاره به تحقق حادثه عظیم انقلاب اسلامی در 36 سال پیش در این کشور اظهار داشت: در بیشتر کشور های دنیا، انقلاب های متعددی واقع شده است، اما انقلاب ایران، متفاوت از سایر انقلاب ها بود که امام (ره) با اسلامی خواندن آن، وجه تفاوت آن را بیان کردند.

آیت الله مصباح یزدی با بیان این که بزرگترین نشانه و معرف این انقلاب، ولایت فقیه است و بسیاری از کشورها، از نظام ایران به حکومت ولایت فقیه تعبیر می‌کنند، ابراز داشت: با نگاهی به سخنان امام (ره) و انقلابیون و شهدای انقلاب اسلامی، می‌توان به سادگی فهمید که هدف از این انقلاب، اجرای احکام اسلام در جامعه و تحقق ارزش‌های اسلامی بوده است؛ در واقع هدف اسلام بود و اگر مردم جان و مال خود را کف دست گرفتند و شکنجه‌ها را تحمل نموده و ایثار و فداکاری کردند، همه به خاطر اسلام بود.

وی با اشاره به این که البته گروه‌های دیگری هم با اهداف غیردینی به دنبال اصلاح حکومت و یا نهایتا انقلاب بودند، اما مورد اقبال نبودند و کار چندانی از پیش نبردند، اظهار داشت: امام(ره) شعار اسلام را مطرح کرد و لذا دل های مردم نیز جلب شد.

علامه مصباح ادامه داد: امام (ره) در این راه، تمام وجود خود را برای خدا وقف کرد و چیزی به جز خدا نمی‌دید و هرگز منیت و غرور در ایشان دیده نشد، لذا مصداق این وعده الهی واقع شد که هر کس برای خداوند کار کند، خداوند او را یاری خواهد داد؛ خداوند انقلابی را به مردم ایران هدیه کرد که نسبت به سایر انقلاب‌ها، هزینه کمتر، پایداری بیشتر، و رشد و بالندگی سریع‌تر داشت.

وی با اشاره به لزوم نهاد حاکمیت در هر کشور، یکی از دلایل ضرورت حکومت را حفظ امنیت داخلی و خارجی دانست و افزود: با توجه به داستان طالوت در قرآن کریم، مشخص می‌شود که هر حرکت الهی و دینی بخواهد در جامعه صورت گیرد، اولا باید با اجازه خداوند متعال باشد و ثانیا حاکم و فرمانده نیز باید یا از طرف خداوند منصوب شده باشد و یا از طرف وی مأذون باشد.

عضو خبرگان رهبری با اشاره به تفاوت انقلاب اسلامی با سایر انقلاب‌ها، اظهار داشت: اگر حاکم جامعه مأذون از طرف خداوند نباشد، حکومتش غیر مشروع است، هرچند همه مردم نیز آن را پذیرفته باشند و لذا طبق فرمایش امام(ره)، اگر رئیس جمهور منتخب، از طرف ولی فقیه – که مأذون از طرف خداست – نصب نشود، حکومتش طاغوت خواهد بود و اطاعت از او حرام است؛ لذا رکن اول جامعه اسلامی، وجود حاکم منصوب یا مأذون از طرف خداست.

وی اجرای احکام اسلامی را دومین رکن جامعه اسلامی دانست و افزود: در این جامعه، قوانین نیز باید بر اساس دین باشد، یا حداقل مخالف احکام کلی الهی نباشد؛ لذا در کشور ما نیز امضای شورای نگهبان - که از سوی ولی فقیه مشخص می‌شوند – ضامن مشروعیت قوانین است؛ یعنی اگر همه اعضای مجلس شورای اسلامی، به قانونی رأی دهند ولی شورای نگهبان آن را تأیید نکند، آن قانون بی‌اعتبار است.

عضو خبرگان رهبری با اشاره به این سئوال که هرچند حاکم جامعه اسلامی باید مأذون از طرف خدا باشد، اما در زمان غیبت چگونه باید حاکم مأذون را شناخت، اظهار داشت: در این جا نیز ائمه (ع) تکلیف را مشخص کرده‌اند و از قدیم الایام تا کنون فقها، ادله و روایات آن را در کتب فقهی خود آورده‌اند، که البته کسی که این بحث را بیشتر تبیین و تفسیر کرده، در دسترس عموم قرار داد، حضرت امام (ره) بود.

وی با بیان این که اهل بیت (ع)، تکلیف مردم در زمان غیبت را نیز مشخص کرده‌اند، اظهار داشت: بر اساس ادله، حکم نائب امام زمان (عج) در واقع حکم امام زمان، و اطاعت از او اطاعت از امام زمان (عج)، و مخالفت با او در حد شرک بالله است.

عضو خبرگان رهبری با اشاره به این که امام (ره)، نام این نظام را جمهوری اسلامی گذاشتند تا برای دنیا مأنوس‌تر باشد، اظهار داشت: معنای جمهوری اسلامی این است که حاکم در این نظام، یکی از همین مردم است، و در عین حال باید از طرف خدا نیز مأذون باشد.

آیت الله مصباح یزدی با اشاره به این که از همان صدر اسلام، همواره اسلام ناب با پیرایه‌های غیر اسلامی آمیخته شده است، اظهار داشت: در هیچ یک از ادوار- به جز حکومت علی(ع) و حکومت بسیار کوتاه امام حسن(ع)، حکومت‌های اسلامی بر اساس موازین ناب اسلامی شکل نگرفت و نه تنها در آن‌ها، شخص حاکم، مأذون از طرف خداوند نبود، بلکه احکام اسلام هم دچار التقاط شد؛ برخی از احکام اسلامی به فراموشی سپرده شد و برخی از بدعت ها به نام اسلام وارد دین شد.

وی افزود: شاید در حال حاضر هم عده‌ای آشکارا و یا در پس پرده نفاق بیان کنند که قانون اسلام نباید در کشور اجرا شود و یا نمی‌تواند اجرا شود که در این صورت باید پرسید: انقلاب اسلامی چه فرقی با سایر انقلاب‌ها دارد؟ اصلا چرا مردم انقلاب کردند؟ مگر غیر از این بود که شاه به عمره می‌رفت، از کاخ شاه مراسم سوگواری اباعبدالله (ع) پخش می‌شد، قرآن چاپ می‌شد و مسجد می‌ساختند؟ پس باید توجه داشت که مشکل تنها انجام وظایف فردی نبود، بلکه مشکل وجود قوانین و حکام غیر اسلامی بود.

عضو جامعه مدرسین افزود: انقلاب اسلامی نه فقط به منظور پرداختن به وظایف فردی، بلکه برای اجرای احکام و قوانین اجتماعی اسلام شکل گرفت، و وظیفة ما تلاش برای تحقق این آرمان بلند است.

علامه مصباح یزدی با بیان این که خداوند متعال نعمتی به ما ارزانی داشته که به هیچ جامعه دیگری نداده است، اظهار داشت: این نعمت عظیم، وجود شخصی است که صلاحیت نیابت امام زمان (عج) را به بهترین وجه داراست؛ اما باید ببینیم ما چه انجام می‌دهیم و چه میزان شکرگزار این نعمت بوده‌ایم؛ و اصلا تا چه میزان به ولایت فقیه باور داریم و او را اطاعت می‌کنیم؟

وی با بیان این که عدم مرور و یادآوری پایه‌های فکری سبب فراموشی آن‌ها می‌شود، خاطر نشان کرد: اگر اعتقادات و پایه‌های فکری خودمان را بازخوانی نکنیم، کم کم یادمان می رود که چرا انقلاب شد، و خون های پاکی که برای این انقلاب ریخته شد، برای چه بود؟ لذا باید همواره اهداف را یادآوری و مرور کنیم تا بتوانیم امروز که ریزه خوار سفره شهدا هستیم، شکر آن ها را به جا آورده و به وظیفه خود به عنوان یک انسان مسلمان عمل کنیم.

آیت الله مصباح با اشاره به لزوم راه اندازی جلسات هفتگی و مراسم توسل به اهلبیت (ع)، اظهار داشت:کسانی که انقلاب کردند و در جبهه‌ها به شهادت رسیدند، در همان دوران شاهنشاهی و در همین جلسات مذهبی تربیت شده بودند؛ آیا در حال حاضر که نظام اسلامی بر سر کار است، نباید چنین جلساتی را، آن هم با کیفیت‌تر برگزار کرد؟ نباید بهانه آورد که دولت مخالفت می‌کند؛ مگر دولت مخالفت می‌کند که شما بر معلومات دینی خود بیفزایید؟ مگر دولت مانع می‌شود که شما نیتتان را برای اجرای احکام اسلامی، خالص و تقویت کنید؟ و یا مگر متصدیان مانع می‌شوند که دینتان از شکمتان برایتان بیشتر اهمیت داشته باشد؟

استاد اخلاق حوزه علمیه قم با اشاره به وظایف فردی و اجتماعی افراد در جامعه اسلامی، اظهار داشت: امام (ره) به ما یاد داد همان‌گونه که نماز بر ما واجب است، دخالت در تعیین سرنوشت جامعه اسلامی نیز وظیفه ماست؛ لذا هر انسانی در این نظام، در هر پستی که باشد، در این زمینه وظیفه دارد، و هر چه پست بالاتری داشته باشد، مسئولیت سنگین تری هم دارد.

وی با اشاره به این که انقلاب اسلامی برای اجرای احکام اسلامی در جامعه بود، ادامه داد: امروزه ما وارث خون شهدا و دستاوردهای انقلاب هستیم و تا زمانی که نفس می کشیم، نسبت به این نظام وظیفه داریم؛ باید همواره توجه داشته باشیم که هدف انقلاب چه بود. آیا انقلاب اسلامی برای سیر کردن شکم بود؟ آیا انقلاب اسلامی برای موسیقی‌های آن چنانی بود؟ آیا انقلاب برای این بود که اگر قبل از انقلاب، ربا نهایتاً 12 درصد بود، امروز بانک های اسلامی ربای 30 درصد بگیرند؟!

عضو خبرگان رهبری در جمع بندی سخنان خود گفت: اولا باید سعی کنیم آن چه از اسلام می دانیم را مرور و یادآوری کنیم تا مبادا وظایف خود را فراموش کنیم، ثانیا سعی کنیم هر روز بر معلومات دینی خود بیفزاییم، و ثالثا هر روز اهتماممان به اجرای احکام اسلامی بیشتر شود و هرگز ناامید نشویم و بدانیم که دین همان دین، و خدا همان خداست، و ما اگر برای دین خدا قدمی برداریم، او هم ما را یاری خواهد کرد.

وی در پایان با اشاره به لزوم تبعیت از فرامین رهبری اظهار داشت: اقتصاد مقاومتی و اتکا به تولیدات داخلی و رسیدگی به مردم کشور از جمله این فرامین هستند که حجت را بر هر فرد مؤمنی تمام می‌کند که کمک به یک مسلمان ایرانی ولو فاسق باشد، بهتر است از تقویت کافر خارجی.