چند ماه پیش، قبل از آنکه شهید عبدالحمید دیالمه به خاطر پیشگویی های تحقق یافته اش در مورد میرحسین موسوی و زهرا رهنورد، مثل این روزها مطرح شود، سعادت داشتم با گروهی که قصد داشتند مستندی تلویزیونی در مورد ایشان تولید کنند همراه شوم. تحقیق این مستند به من سپرده شده بود. متاسفانه گروه ما به دلایلی از ادامه کار بازماند. متن زیر، جمع بندی خلاصه شده حقیر از شخصیت شهید دیالمه در مرحله تحقیق آن مستند است. قصد من از درج این متن در وبلاگ، پرداختن به دو موضوع در آینده است: 1- اصالت دادن به فعالیت فرهنگی و تربیتی در جریان مبارزه:
همانطور که می دانیم امام خمینی در طول نهضت خود، به فعالیتهای مسلحانه صرف علیه رژیم شاه چندان روی خوشی نشان نمی دادند و در جریان مبارزه، اصالت را نه به برخوردهای قهرآمیز، بلکه به آگاه سازی مردم، فعالیت صبورانه فرهنگی، تربیت نیروهای مومنی که با بصیرت در صحنه حضور داشته باشند و به میدان آوردن توده مردم می دادند. ایشان معتقد بودند تا زمانی که تغییری اساسی در نفوس عموم مردم به وجود نیامده باشد، برخورد صرفا حذفی با سران رژیم پهلوی چندان فایده ای نخواهد داشت و پس از مدتی کوتاه، در به همان پاشنه ای خواهد چرخید که قبلا می چرخیده است. شهید دیالمه نیز دقیقا همین رویکرد را داشته است. زمینه فعالیت ایشان، چه در زمان پیش از پیروزی انقلاب و چه پس از پیروزی انقلاب اسلامی، روشنگری و آگاه سازی بوده است. ساعتها سخنرانی ضبط شده از ایشان، نمودی از این روحیه است. ایشان بر جنبه بلندمدت و صبورانه برنامه های استعمار در کشورهای استعمارزده تاکید می کرد و اصرار برخی مبارزان بر حصول نتیجه ملموس و زودرس را قبل از آمادگی ذهنی و قلبی مردم بی فایده می دانست. شاید به همین دلیل بوده است که زمانی، برخی افراد انقلابی تندرویی که البته امروز تب تند انقلابی گری آنها به عرق سرد تبدیل شده است، فعالیتهای قبل از انقلاب ایشان را غیرانقلابی و سازشکارانه معرفی می کرده اند و ایشان را به ارتباط با انجمن حجتیه متهم می کرده اند. این در حالی است که اگر شهید دیالمه قائل به مبارزه با رژیم پهلوی نبود، در سالهای اوج خفقان رژیم پهلوی، یعنی سالهای 1354 و 1355 چندین تظاهرات را علیه رژیم در مشهد تدارک نمی دید و بارها توسط ساواک بازداشت نمی شد.
2- دینمداری:
شهید دیالمه، به هیچ وجه برای فرار از انگ تعصب و ارتجاع و یا جذب طرفدار، حاضر به اجرای جنبه هایی از دین و واگذاشتن جنبه های دیگر آن نبود. ایشان، دین را همه دین می دانست و با اختلاط و امتراج دین با آرای بشری و بدعتها مبارزه می کرد و دین را نه در تفسیر به رای اشخاص بلکه در دو ثقل قرآن و عترت می دید. تاسیس «مجمع احیاء تفکرات شیعی» توسط ایشان تلاشی در جهت همین اعتقاد بود. او جزو آنهایی نبود که مصداق «نومن ببعض و نکفر ببعض» هستند. اگر در سالهای منتهی به انقلاب، مطرح کردن جنبه های صرفا اجتماعی و سیاسی دین توسط برخی از گروهها مورد توجه بوده است، ایشان ضمن تاکید بر جنبه های اجتماعی دین، صرفنظر کردن از برنامه های فردی دین را خطا می دانست. ایشان حاضر نبود برای خوشامد دیگران، بخشی از دستورات و معارف دین را کم اهمیت جلوه بدهد. به طور مثال، ایشان اولین سخنران مذهبی دانشگاهی در پیش از انقلاب اسلامی است که در جلسات سخنرانی اش، اختلاط جنسی وجود نداشته است و خانم ها و آقایان شنونده در دو قسمت جداگانه می نشسته اند. در زمانه ای که صرفا بر جنبه جهاد اصغر دینداری، تاکید می شده است و اعمالی همچون خواندن ادعیه، کنش پذیری و امری ارتجاعی معرفی می شده است، شهید دیالمه ضمن تاکید بر جهاد اصغر، بر خودسازی و اجرای برنامه هایی همچون خواندن دعای کمیل و ندبه و... تاکید می کرده است. ایشان اولین کسی بوده است که قبل از انقلاب، برنامه دعای کمیل را ادامه مطلب...
نوشته های دیگران ()
نویسنده متن فوق: » فضول نامه ( جمعه 89/3/7 :: ساعت 5:43 عصر )
