استاد حسن رحیم پور ازغدی: دو جا در قرآن کریم ،خداوند آداب معمول را کنار می گذارد و توهین می کند و به اصطلاح فحش می دهد، که البته توهین نیست بلکه بیان یک واقعیت است. یکجا رسماً می گوید الاغ، یکجا هم می گوید سگ، در آیه پنجم سوره مبارکه جمعه و در آیه یکصدو هفتاد و ششم سوره مبارکه اعراف. هر دو هم در مورد عالم نماى دینى است.

پخش آنلاین

دانلود

دانلود به وسیله کد QR مخصوص تلفن همراه هوشمند:

کیفیت خوب

گزیده سخنرانی
پوشیدن لباس روحانیت و طلبه شدن، به لحاظ منزلت اجتماعى در طول تاریخ متفاوت است. یک زمانى کسى که طلبه می شد مورد تحقیر قرار می گرفت. در بین بستگان و فامیل و محله تحقیر می شد تا در سطح جامعه که از طرف حکومت سرکوب می شد.

یک وقت هایى هم طلبگى یک مزیت بوده است، مزیت علمى و اجتماعى و حتى مادّى. وقتى به روحانیت به عنوان یک شغل نگاه شود، آن وقت روحانى منزلت مدار می شود و در واقع خودمدار و خودمحور، نگاه می کند که چگونه رفتار کند یا با دین چگونه مواجه شود و به عبارت دیگر چه دینى را به جامعه عرضه کند تا منزلت اجتماعى خودش به عنوان صاحب یک شغل تامین شود.

اگر مخاطبش عوام است، او هم عوام پسند حرف می زند، اگر مخاطب بى دین است، مناسب حال او صحبت می کند، اگر مخاطبش مقدس مآب است، او هم سوپر مقدس می شود. چون هدف خدا نیست، هدف این است که او منزلت اجتماعى داشته باشد. باید محترم باشد و دستش را ببوسند و برایش وجوهات بیاورند. خلاصه اینکه او باید آقا باشد.

یک نوع نگاه هم به رسالت طلبگى و روحانیت، نگاه انبیائى است. انبیاء به مساله مخاطب توجه می کردند، به لحاظ نظرى و عملى و بعد نتیجه می گرفتند که وظیفه ما در قبال این مردم چیست. سطح مخاطب را حتماً لحاظ می کردند، انبیاء با همه یک جور حرف نزدند، اما با همه یک حرف زدند. اما کسانى که به طلبگى و تولى امر دین به عنوان یک کسب و کار نگاه می کنند، هرجایى یک حرف می زنند. تنوع در سبک نیست، در اصل بحث است. حلال و حرام خدا را تغییر می دهند، مهم نیست که در آن مساله ، شریعت مقدس چه خواسته است، مهم این است که چه چیز منافع آنها را تامین می کند. این همان بى دینى است در پوست دین. خداوند متعال هم در قرآن کریم، صریح ترین حملات و اهانت ها را به عالم نماى دینى می کند و بزرگترین تجلیل را هم از عالم دین می کند.

دو جا در قرآن کریم ،خداوند آداب معمول را کنار می گذارد و توهین می کند و به اصطلاح فحش می دهد، که البته توهین نیست بلکه بیان یک واقعیت است. یکجا رسماً می گوید الاغ، یکجا هم می گوید سگ، در آیه پنجم سوره مبارکه جمعه و در آیه یکصدو هفتاد و ششم سوره مبارکه اعراف. هر دو هم در مورد عالم نماى دینى است.

تعبیر الاغ و سگ درباره این اشخاص به کار رفته است. از آن طرف هم بزرگترین تجلیل ها از عالم وارسته می شود که خشیت واقعى خداوند، فقط سهم علما دانسته شده، چون واژه “انّما” در آیه بکار برده شده، یعنى فقط علما حقیقتاً اهل خشیتند. عالم و غیر عالم مساوى نیستند. “هل یستوى الذین یعلمون و الذین لا یعلمون” و این یک سوال همیشگى و مبنایى است.

حسین قدیانی

اینی که در حسینیه امام خمینی، هم حضرت آقا، هم رئیس قوه مجریه صحه بر این مهم گذاشتند که تحریم‌ها هرگز آن اثر مد نظر دشمن را نداشته، حکایت از 2 نکته مهم دارد؛ نخست، ایستادگی دائمی ملت ایران در برابر فشارها، دوم، ذکاوت ملت ایران در تبدیل همیشگی تهدیدها به فرصت‌ها.

ذیل نکته نخست، می‌توان به دست‌نوشته‌های انبوه، ساده، باشکوه، خودجوش و خودنوشت مردم اشاره کرد در همین مراسم تشییع شهدا. اینکه ملت با خط خودشان، دست‌خط خودشان بردارند روی یک کاغذ بزرگ، حرف و حدیث بر مدار عزت برانند و آدمی را یاد شهادتنامه شهدا بیندازند؛ اینکه ملت، دهه شصتی و بدون تکلفات مرسوم، حضور بهم رسانند؛ اینکه ملت، از فرط شعار مبنی بر شعور، فی‌الواقع حنجره خود را به جایگاه مراسم بدل کنند؛ اینکه ملت بعد از گذشت ساعاتی بشدت گرم و داغ، هنوز دوست داشته باشند مراسم ادامه داشته باشد؛ اینکه ملت حرف خود را «بشدت صریح» اما «بشدت صحیح» آن هم با بلندترین فریاد ممکن سردهد؛ جملگی تداعی‌گر آن یوم‌الله بی‌مثال بود در دی‌ماه هشتاد و اشک!

اگر نهمین روز دهمین ماه از سال 88 را ملت و با استعانت از حضرت ربوبیت، خلق کرد تا فقط و فقط از عشق خمینی‌وار خود به خامنه‌ای سخن بگوید، بیست و ششم خرداد 94 هم تنها و تنها حکایت از همین عشق داشت لیکن این بار، شیدایی‌تر و شهدایی‌تر! پس به کوری چشم تحریم و تحریم‌کننده، این ملت، هرگز دست‌بردار از ولایت نیست، چرا که دست‌بردار از عزت نیست! همین شعار جاودان و عزتمند «مرگ بر آمریکا» یعنی اگر شیطان بزرگ، همه دنیا را هم بخواهد به ما بدهد لیکن بدان شرط که دست از آرمان شهدا برداریم، پاسخ ملت در یک کلام مختصر و مفید این است: «هیهات منا الذله»! منتهای مراتب، اساس مساله اینجاست؛ دشمن زیاده‌خواه، فی‌الحال، نه فقط در هیچ باغ سبزی را نشان نمی‌دهد، بلکه علی‌الدوام با رفتار و گفتار وقیحانه خود دارد این را به ما می‌گوید؛ «تو بیا زیر بلیت من، تحقیر هم بشو، تو سری هم بخور، هسته‌ای را هم بده، نخبه‌های مملکتت را هم جلوی میز بازجوهای ما بنشان، اندرونی خودت را هم هویدا کن» و از این قبیل.

بنابراین ایستادن زیر پرچم شیطان بزرگ، بیش و پیش از آنکه آخرت ما را خراب کند، مخرب همین دنیای ما است! فلذا و در اینجا، هر چقدر شعار «هیهات منا الذله» با عقل ولو عقل صرفا مادی‌نگر، جور درمی‌آید، پناه به خدا باید برد از شر این شعار «هر توافقی از عدم توافق بهتر است»! «هر توافقی…» کنده‌ای است که از درون آن، هیچ دودی به حال اقتصاد و معیشت ملت بلند نمی‌شود. چرا؟ چون با این شعار، فی‌ حد ذاته نمی‌توان به لغو تحریم رسید؛ معلوم است که نمی‌توان رسید! اگر بنای ما بر آن است که از خلال مذاکرات، به نتیجه لغو تحریم برسیم، لاجرم باید دنبال «توافق خوب» باشیم، نه هر توافقی! واقعا اگر قرار باشد که بعد از این همه رفت و آمد و بگو مگو و کش و قوس، هدف لغو تحریم حاصل نشود، حقا که باید گفت «هیهات منا الذله».

«ذلت» فقط آن نیست که آدمی، آخرت خود را به دنیای اجنبی بفروشد! این البته از مهم‌ترین مصادیق ذلت، بلکه اهم آن است لیکن گاهی مثل همین برهه کنونی، معنای ذلت، یعنی آنکه تو، علاوه بر عقبی، دنیای خود را هم خراب کنی، در عوض، دنیای کدخدا و اهداف کاخ سفید را آباد کنی! اینکه نشد مذاکره!

براستی چیست منشأ این لطیفه‌های بامزه و کنایه‌آمیز این روزهای ملت که صرف نظر از هر عقیده و سلیقه‌ای، مشترکا و در یک خط واحد ساخته می‌شود؟! الا آنکه طولانی شدنِ معلوم نیست با چه هدفیِ بساط مذاکرات، بیشتر از خود تحریم، ملت را خسته کرده؟! این سمفونی «#تحریمیم! می‌فهمی؟» صدالبته نقدی هم به بی‌تدبیری‌های دولت دارد، آنجا که حتی برمی‌دارند آب خوردن ملت را بند می‌زنند به مساله تحریم! خب، یک چیزی هست صدای ملت درمی‌آید دیگر! اینک صدای ملت، بیش از آنکه از تحریم دشمن بلند شده باشد، بلند شده از بی‌تدبیری دوست!

ملت رای داد و ولایت، این رای را تنفیذ کرد تا یکی هم مذاکره مستقیم شود برای رسیدن به محصول لغو تحریم و الا «مذاکره برای مذاکره» و هی هم مذاکره، در نهایت ختم می‌شود به همین لطیفه‌ها! نمی‌شنوید این صدای لطیف را؟! نمی‌گیرید پیام این لطیفه‌ها را؟! اینکه دیگر پیام 26 خرداد 94 نیست ادعا کنید «مصادره» شده! اینکه دیگر پیام شهدای هور نیست ادعای بی‌خود کنید «سیاسی» شده! این پیام همان جمهوری است که به شما رای داده و نداده! این پیام همه ملت است؛ خواه به روحانی رای داده باشند، خواه به قالیباف، خواه به آن دیگران! پیام ملت این است؛ «توافقی که در آن، اصل بسیار مهم لغو تحریم‌ها آنهم در همان روز امضای توافق، گنجانده نشده باشد، از آنجا که به درد هیچ چیز نمی‌خورد،
کم و بیش مصداق ذلت است که ان‌شاءالله تیم مذاکره‌کننده، هرگز تن به چنین توافقی نخواهد داد».

اینکه دشمن به اهداف خود از مذاکرات برسد ولی ما به اهداف خود از مذاکرات نرسیم، یعنی «شکست مذاکرات». این عبارت «شکست مذاکرات» را بعضی‌ها فقط مختصر کرده‌اند در آن روز که مذاکرات، بدون نیل به توافق، به بن‌بست برسد! من اما اتفاقا یکی هم از زاویه همین عقل دنیا اندیش، «شکست مذاکرات» را در آن روز می‌بینم که توافقی امضا شود مشتمل بر نفع دشمن و ضرر دوست! این است شکست خوردن در مذاکرات و الا آمدیم و تدین، امانتداری، شجاعت و غیرت، دست آخر، مردمان مذاکره‌کننده ما را به این نتیجه بدیهی رساند که «عدم توافق، صد شرف دارد به توافق بد»، هیهات اگر آن روز، دستگاه دیپلماسی کشور را شکست خورده تلقی کنیم، چرا که اگر این مردمان، در رسیدن به هدف لغو تحریم ناکام بوده‌اند لیکن دشمن را هم در نیل به اهدافش ناکام گذاشته‌اند.

این اگر اسمش «برد» نباشد، لااقل «شکست» هم نیست و حداقل چون «حفظ عزت» صورت گرفته، می‌توان مسرور بود که در حفظ هر عزتی، عاقبت بردی نهفته است. مذاکره اگر بدین سیاق و همراه با حفظ عزت، مثلا شکست بخورد، حتما بهتر از آن توافقی است که تنها و تنها حکم به پیروزی دشمن دهد!

این شکست را نه فقط می‌توان تحمل کرد، بلکه حتی می‌توان ستود، لیکن امان از دست آن شکست در توافق بدی که دشمن را به نیات پلیدش رسانده باشد اما لغو همه‌جانبه تحریم‌ها را شامل نشده باشد! این فاجعه، نامش نه تنها «شکست» خواهد بود، بلکه بی‌تعارف، نام «ذلت» هم می‌توان بر آن نهاد! صدالبته امید است این مردمان، به لطف الهی و دعای ملت، موفق به لغو تحریم شوند، لیکن اگر قرار است شکست بخورند، کاش شکست را جوری بخورند که به معنای پیروزی دشمن نباشد!

در عالم، شکست‌هایی هست همراه با حفظ عزت، پس نه شکست که عین پیروزی است! در همین عالم اما مثلا پیروزی‌هایی هست که از صد شکست بدتر است! اگر ما مردمانی باشیم که فکر کنیم هر توافقی با دشمن حتی توافق بد با دشمن، مصداق پیروزی است، حکما نه معنای شکست را فهمیده‌ایم، نه معنای پیروزی را! از همین زاویه است که بعضا آنچه مرقوم می‌دارند، فاصله‌ها دارد بس دور و دراز، با آنچه در عالم واقعیت اتفاق افتاده! پایان مذاکرات، با هر نتیجه‌ای که باشد آخر دنیا نخواهد بود! آن روز هم روزگار، فردایی خواهد داشت!

ما البته دعا می‌کنیم مردمان محترم دیپلماسی کشور را بلکه در این کار انصافا دشوار، موفق شوند تا ضمن آوردن یک «توافق خوب»، خبر خوش «لغو تحریم‌ها در همان روز امضای توافق» را هم به گوش این ملت برسانند اما پایان مذاکرات، فرض بگیریم که تقدیر بر آن است نتیجه‌ای جز این داشته باشد؛ آیا بهتر است «پایان مذاکرات» منتهی شود به «عدم توافق» یا یک «توافق بد»؟! بار شکست در کدام طرف این ترازو سنگین‌تر است؟! چگونه شکست بخوری، «سربلند» خواهی بود؟! چگونه شکست بخوری، «سرافکنده»؟! در این باره «عقل» چه می‌گوید؟! «تدبیر» چه می‌گوید؟! این ملت چه می‌گویند؟!

اینک چند خطی هم ذیل نکته دوم یعنی «تبحر ملت ایران در تبدیل همیشگی تهدیدها به فرصت‌ها» بنویسم. همان نخستین روزهای انقلاب، در غائله سخت تحریک خلایق و واقعه نفسگیر قومیت‌گرایی، ملت ایران چنان این تهدید را به فرصت تبدیل کرد که تو می‌دیدی «شهید مصطفی چمران» اصالتا اهل ساوه، به محبوب دل اهالی شهر پاوه بدل شده.

مگر «شهید محمد بروجردی» اهل بانه یا مریوان بود که کردهای میهن، خود به ایشان لقب دادند «مسیح کردستان»؟ نخیر! ایشان زاده روستای دره‌گرگ بود، آن هم از توابع بروجرد! بروجرد کجا، کردستان کجا؟! در مواجهه با دشمن، ملت ایران را عجیب ملت رند و کیسی می‌دانم!

«برادر احمد» در بازار تهران به دنیا آمده را تبدیل می‌کند به «کاک احمد» کارزار کردستان! بی‌خود نیست کردهای دوست‌داشتنی ما، این همه تعصب دارند روی نام «حاج احمد متوسلیان»! آری! همان روزهای اول انقلاب بود که همین «کدخدای بی‌ادب و بی‌هوش» از ادب و هوش ملت متحد ایران، سیلی حیدری خورد!

فرقی نمی‌کند در آمریکا، چه کسی رئیس‌جمهور باشد! هر کسی باشد، بخصوص اگر اسمش «اوبامای جلاد تحریم» باشد، جای آن سیلی که «دشت اول» بود، در صورتش مثل برق خواهد درخشید! آن روزها، آمریکا می‌خواست ترک را به جان فارس بیندازد، لر را به جان عرب، این را به جان آن، آن را به جان این، و همه را به جان انقلاب، لیکن تهدید به آن بزرگی را دست برتر خداوند منان به یک فرصت بزرگ‌تر مبدل کرد!

این با آن آشنا شد، آن با این دوست شد، این لهجه آن را فرا گرفت، آن به زبان این سخن می‌گفت تا روح خدا وقتی بگوید «وحدت کلمه» اولین مصداقش همین ملت خودمان باشد. تهدید دوم، «جنگ» بود. جنگ اگرچه با دل «مادران فرزند از دست داده» بد تا کرد اما همین شیرزنان ما، هرگز اجازه ندادند یک قطره از اشک‌شان را دشمن ببیند! آنچه دشمن، از «مادر شهیدان دستواره» دید، اشک و آه و ناله نبود؛ «سیدمحمدرضا» بود و «سیدمحمد» و «سیدحسین».

«مرحومه سیده قدسیه میراسماعیلی» باری به خود نگارنده گفته بود؛ «من هر 3 پسرم را در جنگ 8 ساله تقدیم خمینی کردم، به‌علاوه تنها دامادم را و فی‌الحال چون نه پسری دارم، نه دامادی، اگر خامنه‌ای امر جهاد دهد، خودم با این سن و سال، حاضر به حضور در میدان نبرد هستم».

هان‌ ای دشمن! این هم از تهدید جنگ! 8 سال آزگار، سعی کردی پدر این مردم را درآوری اما پدر خودت درآمد، چرا که الان در عراق، «سردار سلیمانی» هست لیکن «ژنرال پترائوس» کجاست؟! راستی که اگر تهدید جنگ نبود، «شهید حسین خرازی» کجا می‌خواست مثل «شرق ابوالخصیب» فرصت پیدا کند برای آنکه در «کربلای 5» انتقام شهدای«کربلای 4» را بگیرد و پیشانی شیطان بزرگ را با تقدیم خون خود، به خاک بمالد؟

القصه! تحریم هم تهدیدی بود که «شهید شهریاری» تبدیلش کرد به فرصت بلکه «غنی‌سازی 20 درصد» اتفاقا از دل تنگنای تحریم بیرون بیاید. تحریم، در جنگ نتوانست پدر این ملت را درآورد، در زندگی بتواند؟! کور خوانده‌اند بعضی‌ها! بعضی‌ها که هنگام سخن، عجیب نامردمان ولنگاری می‌شوند! من باز هم تکرار می‌کنم؛ «تحریم، در جنگ نتوانست پدر این ملت را درآورد، در زندگی بتواند؟!» مگر «احمدی‌روشن» مرده است؟! مگر «رضایی‌نژاد» مرده است؟! و مگر مرده‌اند «علیرضا» و «آرمیتا»؟!

دقت شود! کسی منکر فشار تحریم بر شانه‌های این ملت نیست اما در عجبم از ولنگاری در سخن گفتن بعضی‌ها، آنجا که تحریم، داروی جانباز شیمیایی ما را نایاب کرده، صدای «عالیجناب شمیران‌نشین» درآمده است! جناب عالیجناب! وقتی از بزرگ گرفته تا کوچک، جملگی بر این مهم تاکید مضاعف دارند که تحریم – با وجود همه ضرر و زیانی که دارد- هرگز نتوانسته آن اثر مد نظر دشمن را روی ملت نستوه و شهیدپرور ما بگذارد، از شما تقاضامندیم خاطرات خستگی روزانه خود را در همان مخاطراتی که هر شب می‌نویسید مرقوم دارید، نه آنکه به پای «مادران فرزند از دست داده» بنویسید! شما همان به که از جانب آقازاده‌های خود سخن بگویی، نه شهیدزاده‌های دستواره و الا من ناچار می‌شوم نکته‌ای را به یادتان بیاورم!

نمی‌دانم در خاطرات 16 مهر سال 91 چه نوشته‌اید اما در همین روز، حضرتعالی در اظهار نظری گهربار فرموده‌اید؛ «به هر حال در تولید نباید وضع کشور اینگونه باشد. این موضوع ربطی به تحریم‌ها ندارد و این از جمله اموراتی است که مدیرها باید جوابگو باشند. تحریم چه تأثیری می‌خواهد روی کشاورزی بگذارد؟ شاید بگویند واردات سم و کود کم شده است ولی این حرف زیبنده ایران نیست»!

شگفتا! شما عالیجناب محترم در عین آنکه می‌دانید «این حرف زیبنده ایران نیست»، برمی‌دارید مورخ 26 خرداد 94 آن هم درست روز تشییع پیکر پاک شهدای وطن، اظهار می‌دارید؛ «عده‌ای حرف‌های عجیب و غریب می‌زنند که ما می‌‌خواهیم خودمان به دانش دست پیدا کنیم و این در حالی است که تحریم‌ها پدر مردم را درآورده است. اکثر مردمی که مزدبگیر هستند تحریم‌ها استخوان‌های آنها را خرد کرده است»!

جناب عالیجناب! در خاطراتی که می‌نویسید لطفا به این تناقض‌ها هم اشاره کنید!

اکثر مردمی که مزدبگیر هستند سال 88 خوب یا بد رای دادند به فلانی! به چه حقی، با ادعای تقلب و «بریزید در خیابان» خاندان‌تان، قصد کردید استخوان رای جمهور را بشکنید؟!

جناب عالیجناب! این شما هستید که پدر مردم را درآوردید و با آشوب‌ فتنه، زمینه‌ساز تحریم‌های استخوان‌ خردکن شدید! باز هم اگر می‌خواهید بیشتر از آمار استخوان‌های خرد‌شده «مزدبگیران پابرهنه» بدانید، دمی مرور کنید دوران ریاست جمهوری‌تان را! و آن عصر را که به بهانه «سازندگی» استخوان‌های این ملت، زیر چرخ زمخت و بدترکیب «توسعه» له می‌شد! یادتان که نرفته؟!

اساسا و اصولا جنابعالی علاوه بر آنکه «پدر معنوی حزب کارگزاران» هستید، «پدر جد جریان انحرافی» هم محسوب می‌شوید! عجبا از تناقضات شما که روزی در نمازجمعه اعلام می‌دارید؛ «این غربی‌ها مثل گاو تحلیل می‌کنند» و دگر روز، با رفتار و گفتار خود و خاندان، قند در دل غربی‌هایی آب می‌کنید که همچنان مثل گاو تحلیل می‌کنند! البته این فقط غربی‌ها نیستند که امور را بد تحلیل می‌کنند و در سخن گفتن، ولنگاری می‌کنند!

اخیرا وابستگان شما خیلی خوب حق مطلب را درباره آن «مرض هاری» که فرمودید بیان کردند! اتفاقا حروف اختصاری مرض هاری هم «م-ه» می‌شود!

مرض هاری، مسری است و ریشه در تاریخ دارد! اتفاقا جناب زبیر هم آلوده شد به همین «م-ه»! و الا بنده خدا، از اهل بیت انقلاب محمدرسول‌الله‌(ص) بود!

حکایت این است؛ «م-ه» که بشوی، مرض هاری که بگیری، ولو آنکه نامت «عبدالله» باشد، پدرت را درخواهی آورد! و اینجاست که پدر آدم درمی‌آید، نه تحریم! حتی عاقبت زبیر را هم، تحریم شعب ابی‌طالب، خط‌خطی نکرد! تقصیر ذوالفقار اسدالله غالب هم نبود! کار عبدالله بود که «عبدالله» نبود! عبد فساد بود و دوز و کلک!

http://bachehayeghalam.ir/blog/iran-policy-blog/%D9%85-%D9%80-%D9%87-%D9%85%D8%AE%D9%81%D9%81-%D9%85%D8%B1%D8%B6-%D9%87%D8%A7%D8%B1%DB%8C/

نقطه عطف؛ روایتی تلخ از اعتماد به آمریکا/

فیلم: روایتی تکان دهنده از توافقی که لیبی را به کام مرگ کشاند/ اجرای توافقنامه هسته ای قذافی و امریکا با وعده رفع تحریم در ازای بازرسی گسترده، اینگونه زمینه حمله نظامی به لیبی را فراهم کرد/ قذافی: ایران عبرت بگیرد

آمریکایی ها لغو کامل تحریم ها و کمک در جهت گسترش مناسبات اقتصادی با دنیا را به لیبی وعده داده بودند . اما بهانه جویی آنها پایانی نداشت. بهانه هایی نظیر قوانین داخلی آمریکا ، اختلافات بر سر تحویل متهمین پرونده لاکربی و وضعیت حقوق بشر در لیبی.

گروه بین‎الملل - رجانیوز: مستند نقطه عطف تاریخی. «نقطه عطف تاریخی» مروری تاریخی بر رابطه غرب با لیبی در موضوع هسته‌ای این کشور دارد. این مستند با روایتی تاریخی از روند انجام تعهدات لیبی به غرب، نشان می‎دهد که چگونه این تعهد زمینه سازی حمله نظامی به لیبی شد.

به گزارش رجانیوز، معمر محمد ابومنیارمعروف به سرهنگ قَذّافی، کسی که با یک کودتای نظامی بر سر کار می آید و  43 سال با چنگ و دندان بر مسند حکومت می نشیند . در این سال‎ها ، او بارها از سوء قصد جان سالم به در می برد ، ولی درشیوه رفتاری و حکومتی خود تغییری نمی دهد. همچنان در سفرهای خارجی شتر هایش را نیز با خود می برد و خیمه شاهی خود را در کشورهای مختلف برپا می کند .

 فردی که در سازمان ملل صفحاتی از منشور این سازمان را جلوی چشمان آمریکایی ها به پشت سرش پرتاب می کند و عنوان شاه انقلابی اعراب را یدک می کشد ، اما قدرت ذخایر نفتی را از توان و اعتماد عمومی مردم کشورش بالاتر می داند. سیاستمداری که روزی اعراب را به دشمنی و مقابله با آمریکا فرا می خواند، در سالهای پایانی حکومت خود با آمریکایی ها پیمان همکاری امنیتی و هسته ای  امضا می کند . این چرخش 180 درجه ای از کجا ناشی شده و چه سرانجامی خواهد داشت ؟
21 دسامبر 1988. هواپیمای پان آمریکن با 259 مسافر که اکثر آنها آمریکایی هستند در آسمان اسکاتلند منفجر می شود. آمریکا لیبی را به عنوان مقصر اصلی این حادثه معرفی می کند، حادثه ای که در رسانه ها به پرونده لاکربی معروف می شود.

ریگان در این باره می‎گوید: قذافی فقط دشمن ما نیست. او دشمن همه مردم دنیاست. ما به او اجازه نمی دیم که ما را تهدید کند و نسبت به آمریکا بی تفاوت باشد. این آخرین جنایت قذافی خواهد بود.

 آمریکا خواستار تحویل دو مامور امنیتی لیبی است . اماپاسخ قذافی به این اتهام تنها لبخندی معنا دار است.

امریکایی ها پرونده را به شورای امنیت سازمان ملل می کشانند. 21 ژانویه 1992 قطعنامه ای  از سوی شورای امنیت صادر می شود که لیبی را موظف به همکاری با امریکا می کند. دو ماه بعد شورای امنیت، قطعنامه جدیدی صادر می کند .

دولت لیبی دو هفته فرصت دارد تا با پذیرفتن مسئولیت انفجار لاکربی مشمول تحریم های همه جانبه نشود. تحریم‌هایی شامل ممنوعیت پرواز و یا حتی ترانزیت از آسمان لیبی، ممنوعیت فروش یا انتقال هواپیما و تجهیزات و خدمات مهندسی، ممنوعیت فروش تسلیحات و تجهیزات و خدمات آموزش نظامی، کاهش سطح روابط سیاسی، کاهش تعداد دفاتر و نمایندگی های لیبی در سایر کشورها و بالاخره محدودیت در صدور روادید برای اتباع آن کشور .

استفان هادلی ( مشاور امنیت ملی کاخ سفید) این ماجرا را ترفندی برای فشار بیشتر معرفی می‎کند: این یک ترفند تازه برای تحت فشار گذاشتن است. ما مخالفینمان را  که برای ما مشکل درست می کنند از ارتباط با دنیا دور می کنیم. آنها در این انزوا له میشوند و از بین میروند. مگر این که بخواهند با ما به زبان خودمان صحبت کنند.

پاسخ قذافی همان پاسخ قبلی است . لبخند های بی تفاوت. 20 ماه می گذرد. فشارهای آمریکا به شورای امنیت منجر به صدور قطعنامه جدیدی می شود. این بار قطعنامه 883 که توقیف اموال و دارایی‌های لیبی و نیز ممنوعیت تجارت با این کشور به خصوص در حوزه نفت را شامل می شود.

 لبخندهای سرهنگ قذافی هر روز کم رنگ تر می شود. او که از عناصر داخلی تشکیل دهنده قدرت بهره چندانی ندارد و اقتصاد کشورش را نیز تنها با پشتوانه  فروش نفت پایه گذاری کرده است ، حالا بدون پول نفت نمی تواند کشورش را اداره کند. اقتصاد وابسته به فروش نفت اقتدار را از قذافی و تصمیمات سیاسی اش می گیرد. او ناچار است برای حل این معضل از دیگران کمک بخواهد. اما هیچ کدام از کشورهای عرب که زمانی دوست او محسوب می شدند حاضر به حمایت از او نیستند. در این بین تهدید آمریکایی ها و تاکید آنها بر گزینه های نظامی فشارها بر لیبی را افزایش می دهد.

کلینتون این تهدیدات را اینگونه علنی می‎کند:آنها باید بدانند که ما همیشه صبور نیستیم. شاید ساده ترین راه برای حل مشکل میان ما و لیبی حمله نظامی به این کشور باشد. ولی ترجیح می دهیم فعلا به آنها فرصت بدهیم.

سال 1999 اولین جرقه های تغییر رفتار لیبی در قبال آمریکا آشکار می‎شود.  قذافی که در این مدت از طریق دیپلماسی پنهان با سرویس‌های اطلاعاتی آمریکا و انگلیس ارتباط برقرار کرده است می پذیرد در ازای هر فرد کشته شده در حادثه لاکربی مبلغ ده میلیون دلار ، جمعاً بالغ بر دو میلیارد و هفتصد میلیون دلار بپردازد.

12 سپتامبر 2003 . شورای امنیت سازمان ملل تحریم‌های لیبی را لغو می کند ، اما تحریم‌های یک جانبه آمریکا، به قوت خود باقی می ماند.

آمریکایی ها غرامت پرداخت شده برای حادثه لاکربی را کافی نمی دانند. قذافی با افزایش غرامت قربانیان لاکربی موافقت می کند. او هنوز نمی داند که زیاده خواهی غربی ها به ویژه آمریکا  پایانی ندارد. آمریکایی ها که متوجه ضعف و انفعال در لیبی شده اند، حالا توقعات جدیدی را مطرح می کنند: تعطیلی  فعالیت هسته ای لیبی آن هم به بهانه نگرانی از رفتارهای خصمانه احتمالی  لیبی.

جان بولتون ( سفیر آمریکا در سازمان ملل ) در این باره گفت: ما معتقدیم که در لیبی نباید تاسیسات هسته ای و اتمی وجود داشته باشد.

از طرفی حمله آمریکا به عراق در همین سال ، قذافی را بیشتر از قبل ترسانده است. او حمله نظامی به لیبی را دور از تصور نمی بیند .

قذافی این نگرانی خود را با صراحت اعلام می‎کند : از کجا می دانید که کشور بعدی که مورد حمله قرار می گیرد یکی از شما نباشید؟ هر کشوری ممکن است. امروز عراق ، فردا لیبی و بعدهم کشورهای دیگر.

سرهنگ در داخل کشور از اعتماد مردمی برخوردار نیست و نفت نیز به عنوان تنها پشتوانه اقتصادی وی در شرایط تحریم قرار گرفته است. در نتیجه تنها راه حفظ حکومت خود را در کنار آمدن با غربی ها می بیند.

مطالبات آمریکا و انگلیس شامل دست کشیدن کامل لیبی از هر نوع برنامه هسته‌ای اعم از تحقیق، توسعه و تولید، انهدام وانتقال تجهیزات مربوطه، و اعطای دسترسی کامل و نامحدود به بازرسان آژانس  بین المللی انرژی اتمی می شود. آنها هم زمان با تهدیدهای گسترده ، به قذافی وعده لغو تحریم ها و کمک به برقراری مناسبات تجاری با دنیا را می دهند.

بوش در ترسیم راهبرد خود در قبال لیبی می‎گوید: بهترین تصمیم برای رهبر لیبی متقاعد شدن برای همکاری با جامعه جهانی است.آنها باید حسن نیت خودشان را با تعطیلی برنامه هسته ای شان نشان بدهند. در آن صورت آمریکا هم کمک می کند تا دنیا لیبی را به عنوان یک شریک تجاری بپذیرد.

  19 دسامبر 2003 . دولت لیبی سرانجام تسلیم می شود و در بیانیه ای اعلام می کند نه تنها تجهیزات هسته ای ، نظامی و شیمیایی خود را تسلیم خواهد کرد بلکه با امضای پروتکل الحاقی، نظارت های بیشتر آژانس انرژی اتمی و بازرسان تسلیحات شیمیایی را پذیرفته است. و علاوه بر این ها ، برد موشک های خود را نیز به 300 کیلومتر کاهش خواهد داد.

 تونی بلر، نخست‌وزیر انگلیس در همان روز با صدور بیانیه‌ای تصمیم قذافی را تاریخی و شجاعانه می خواند: این یک تصمیم بزرگ و شجاعانه بود. تصمیمی که می تواند سرنوشت لیبی و مردمش را در مسیر مناسبی قرار بدهد. این یک لحظه تاریخی برای لیبی محسوب میشود و مطمئنا آینده متفاوتی برای این کشور رقم میزند.

قذافی ظرف 9 ماه یعنی از ژانویه 2004 تا سپتامبر همان سال برای اعتمادسازی اقدامات گسترده ای انجام می دهد :

لیبی تاسیسات هسته ای خود اعم از دستگاه‌های سانتریفیوژ، قطعات مربوطه، مدارک و مخزن‌های حاوی هگزا فلوراید اورانیوم را به آمریکا منتقل می کند. بیش از 15 کیلوگرم اورانیوم غنی شده با خلوص بالا نیز به روسیه منتقل می شود.

اما عجیبترین اقدام لیبی انهدام تمامی تجهیزات مرتبط با موشک‌های اسکاد – سی است. قذافی همچنین موافقت می‎کند تا موشک‌های اسکاد – بی را نیز منهدم نماید.

در تمامی این زمینه‌ها لیبی دسترسی کامل به هر فرد و سندی را برای آمریکا فراهم می کند تا همکاری کاملاً گسترده ای با بازرسان و نمایندگان آمریکا و انگلیس صورت گیرد .

اما با وجود همه این اقدمات در ژانویه 2004 جیمز کانینگهام سفیر آمریکا در اسرائیل ، باز هم لغو تحریمهای لیبی را اقدامی خطرناک اعلام می‎کند: مشخص نیست که با لغو تحریم ها دولت لیبی چه رفتاری در پیش خواهد گرفت. به نظر من لغو تحریم های لیبی بسیار خطرناک بوده و ممکن است تبعات ناامید کننده ای برای همه داشته باشد.

اسپنسر آبراهام وزیر وقت انرژی آمریکا نیز مدعی می شود تنها پنج درصد خواسته های آمریکا از سوی لیبی برآورده شده است: مشکلات هسته ای لیبی بسیار بزرگتر و عمیق تر از چیزی است که امروز در رسانه ها به آن اشاره میشود. این مشکلات مثل یک کوه یخ است که الان تنها قله آن بیرون از آب دیده میشود. چیزی حدود پنج درصد از آن!

در حالی که لیبی به تمامی خواسته‌های غرب تن داده ، آمریکا لیبی را الگوی موفقی برای دیپلماسی اعمال زور خود  معرفی می کند.

کاندولیزا رایس با اشاره به نمونه موفق لیبی می‎گوید: خرسندم اعلام نمایم که ایالات متحده روابط کامل خود را با لیبی از سر خواهد گرفت. لیبی نیز از فهرست دولت‌های حامی تروریسم واز فهرست کشورهایی که همکاری کاملی با آمریکا در مقابله با تروریسم جهانی نداشته‌اند، حذف می‌گردد. این نتیجه آن تصمیم تاریخی است که لیبی در سال 2003 گرفت. همان طور که سال 2003 نقطه عطف تاریخی برای مردم لیبی بود سال های دیگر نیز می‌تواند نقطه عطفی برای مردم ایران و کره شمالی باشد.

26 ژوئن 2006 . معاهده ای میان انگلیس و لیبی منعقد می شود . بر این اساس انگلیس متعهد می شود تا در صورت حمله احتمالی به لیبی ، امنیت قذافی و حکومتش را تضمین کند.

اما زمان زیادی لازم نبود تا قذافی به توخالی بودن وعده های آمریکا و انگلیس پی ببرد.  آمریکایی ها لغو کامل تحریم ها و کمک در جهت گسترش مناسبات اقتصادی با دنیا را به لیبی وعده داده بودند . اما بهانه جویی آنها پایانی نداشت. بهانه هایی نظیر قوانین داخلی آمریکا ، اختلافات بر سر تحویل متهمین پرونده لاکربی و وضعیت حقوق بشر در لیبی.

پیمان شکنی های آمریکا آنقدر ادامه می یابد که قذافی رسما از اعتماد به آنها ابراز پشیمانی کرده و سرنوشت کشورش را عبرت و الگوی مناسبی برای سایر کشورها در مسیر ارتباط با آمریکا معرفی می کند:  این عادت آمریکایی هاست. آنها فقط به منافع خودشان فکر می کنند. آمریکا باید به تعهداتش عمل کند تا کشورهایی مثل ایران و کره شمالی با مشاهده رفتار آمریکا با لیبی تصمیمات دیگری نگیرند.

همزمان با بالا گرفتن اعتراضات مردم لیبی در سال 2011 ، نیروهای ناتو سوار بر موج بیداری اسلامی مردم منطقه و برای تحت کنترل در آوردن آن به این کشور حمله می کنند. انگلستان که متعهد شده بود در صورت تهدید نظامی لیبی از این کشور دفاع کند ؛ حالا خود در این حمله، تحت عنوان نیروهای ائتلاف حضور دارد.

لیبی که در نقطه عطف به اصطلاح تاریخی خود توان نظامی اش را پس از توافق با آمریکا از دست داده است ، زیر ساخت های اقتصادی خود را هم در جریان حملات ناتو از دست می دهد. قذافی نیز در وقایع آن سال ها به طرز مشکوکی کشته می شود.

  کاندولیزا رایس : همان طور که سال 2003 نقطه عطف تاریخی برای مردم لیبی بود سال های دیگر نیز می‌تواند نقطه عطفی برای مردم ایران و کره شمالی باشد.

ویدیوها

Video Player

 

   

 

1. مستند نقطه عطف روایتی تلخ از اعتماد به آمریکا | دانلود فیلم

سازمان ملل:‌ واردات 8 ساله دولت قبل 426 میلیارد دلار/روحانی: احمدی نژاد 720 میلیارد دلار صرف واردات کرد

بر اساس گزارش مرکز آمار از ارزش ریالی آمار بازرگانی خارجی ایران، واردات کشورمان در 2 سال اول دولت یازدهم معادل 4 سال دولت دهم بوده است.

گروه اقتصادی مشرق- بر اساس سالنامه آمار تجارت بین‌المللی (International Trade Statistics Yearbook) که توسط سازمان ملل متحد منتشر می‌شود، حجم واردات ایران طی 8 ساله 1384 تا 1391 حدود 426 میلیارد دلار اعلام شده است. 

مطابق آمار سازمان ملل، واردات ایران پس از آن که در سال 1388 به بالاترین رکورد خود رسید، در سال‌های پس از آن روند نزولی در پیش گرفت.

سالنامه آمار تجارت بین‌المللی سال 2014 دو هفته پیش از سوی سازمان ملل منتشر شد. 

متن کامل این گزارش از (اینجا) دانلود است.

لازم به ذکر است مطابق آمار بانک مرکزی،‌مجموع واردات هشت ساله 1384 تا 1391 حدود 419 میلیارد دلار اعلام شده است که تقریبا نزدیک به آمار سازمان ملل است.

همچنین بر اساس گزارش مرکز آمار از ارزش ریالی آمار بازرگانی خارجی ایران، واردات کشورمان در 2 سال اول دولت یازدهم معادل 4 سال دولت دهم بوده است.

مرکز آمار در گزارش موسوم به ارزش ریالی صادرات و واردات ثبت شده در سالنامه آمار بازرگانی خارجی ایران-ISIC- مجموع  واردات کشور در سال‌های 1392 و 1393 را 260.6 هزار میلیارد تومان اعلام کرده است.
این در حالی است که در 4 سال دولت دهم (1388 تا 1391) مجموع واردات کشور 270.9 هزار میلیارد تومان بوده است.

این آمار نشان می‌دهد میانگین واردات کشور در 2 سال اول دولت یازدهم 130 هزار میلیارد تومان بوده در حالی که میانگین واردات 4 ساله دولت دهم 67.7 هزار میلیارد تومان اعلام شده است.

مطابق این گزارش، ارزش ریالی واردات کشور در دولت یازدهم تقریبا 2 برابر دولت دهم است؛ به عبارت دیگر در دولت یازدهم واردات به کشور 92 درصد افزایش یافته است.

طبق گزارش مرکز آمار، مجموع واردات کشور در 6 سال اخیر 531 هزار میلیارد تومان بوده که نیمی از آن در دو سال اخیر یعنی در دوره دولت یازدهم انجام گرفته است.

* مقایسه فصلی واردات

اگر در یک روش منصفانه‌تر، آمار دو فصل اول سال 1392 را جزو عملکرد دولت دهم محسوب کنیم و رقم واردات دولت یازدهم را به نیمه دوم سال 1392 کل سال 1393 منحصر کنیم، در مقایسه فوق تغییر زیادی رخ نمی‌دهد.

بدین ترتیب اگر مطابق آمار گمرک، رقم واردات دولت‌های دهم و یازدهم را به طور فصلی محاسبه کنیم، باز هم رقم واردات در دولت یازدهم تقریبا 2 برابر دولت دهم است.

بر اساس آمار گمرک، میانگین فصلی واردات در 4 ساله دولت دهم (از ابتدای فصل پاییز 1388 تا پایان فصل تابستان 1392) 18.6 هزار میلیارد تومان بوده است.

این درحالی است که میانگین فصلی واردات در دولت یازدهم (از ابتدای فصل پاییز 1392 تا پایان زمستان 1393) 35.1 هزار میلیارد تومان بوده است که تقریبا 2 برابر رقم دولت دهم است.

این در حالیست که حسن روحانی در نشست خبری 23 خردادماه گفته بود که در گذشته و در یک دوره هشت ساله 720 میلیارد دلار صرف واردات به کشور شد و کشور کاملا متکی به بیرون بود و همین واردات هم علامت لازم برای تحریم‌ها را داد، اگر اقتصاد مقاومتی اجرا می‌شد و ما به خودمان متکی می‌شدیم و نه دلارهای نفتی این فشارها به کشور وارد نمی‌شد.

اما همانطور که در بالا و بر اساس گزارش رسمی سازمان ملل آورده شد، رقم 720 میلیارد دلار واردات در مقطع هشت ساله دولت‌های نهم و دهم، با آمارهای رسمی فاصله بسیاری دارد. 

ضمن آن که چندی پیش اسحاق جهانگیری معاون اول روحانی گفته بود: دولت قبل 700 میلیارد دلار صرف واردات خصوصا از کشور چین کرده است.

در همین زمینه محمد باقر نوبخت سخنگوی دولت در خصوص مغایرت آمارهای اعلامی رئیس جمهور با آمارهای رسمی کشور گفت: رئیس جمهور مطلع به مسائل کشور هستند و روزهای یکشنبه و پنج شنبه از صبح تا ظهر گزارش تیم اقتصادی را تبیین و مطالعه می‌کنند و ارشادهای لازم را می‌دهند‎. آمارهای رئیس‌جمهور معتبرتر از آمارهای برخی دستگاه‌هایی است که از دید خود آمار می‌دهند‎ .

نظر حسن روحانی در رابطه با اعتماد به آمارهای رسمی:

روحانی 9 بهمن 1387 نیز از دستکاری در آمار سخن گفته بود: حضور قدرتمندانه در بازارهای دنیا و حرکت در مسیر استقلال اقتصادی نیازمند تدبیر، برنامه‌ریزی و استفاده بهینه از منابع کشور و سرمایه‌های اجتماعی است و با شعار یا دستکاری احتمالی در برخی آمارها نمی‌توان به این اهداف دست پیدا کرد.

حسن روحانی همچنین در نشست «تحلیلی بر مزد منصفانه و کار شایسته از سیاست تا واقعیت» که در مرکز تحقیقات استراتژیک در تاریخ  11 بهمن 1391 برگزار شد، آمار نرخ بیکاری را زیر سوال برد و گفت: متأسفانه حتی با در نظر گرفتن یک تعریف بسیار نازل از کار یعنی که با یک ساعت کار در هفته، افراد شاغل محسوب می‌شوند! باز هم اشتغال نه در حد کافی بلکه «لازم» هم حاصل نشد. طبق گزارش رسمی معاونت برنامه‌ریزی و نظارت راهبردی رئیس‌جمهور که در سال 1390 منتشر شد با همین تعریف یک ساعت کار در هفته، نرخ بیکاری در برنامه چهارم توسعه نه تنها کاهش نیافت بلکه از 11/5 درصد در سال 1384 به 11/9 درصد در سال 1388 افزایش یافت و این در حالی است که طبق هدف برنامه، باید نرخ بیکاری در سال 1388 به 8/4 درصد کاهش می‌یافت.

روحانی 15 خرداد 1388 نیز آمارهای اعلامی دولت درباره درآمدهای نفتی را آمارسازی خوانده و گفته بود: مردم باید بدانند چه کسی قانون مدار است و چه کسی قانون گریز است؟ چه کسی اطلاعات شفاف می‌دهد و چه کسی با آمارسازی و تحریف آمارها، ادعاهای گزافی را درباره خود مطرح می‌کند. بالاخره باید توضیح داده شود که مجموع درآمدهای نفتی کشور طی چهار سال گذشته و موجودی فعلی حساب ذخیره ارزی چقدر است. آن چه که گزارش وزارت نفت می گوید این است که در این چهار سال حدود 270 میلیارد دلار درآمد نفتی داشته‌ایم. درآمد غیرنفتی هم بر اساس گزارش خود دولت حدود 57 میلیارد دلار بوده است. یک نفر باید بگوید که این درآمد هنگفت 330 میلیارد دلار بالاخره چه شد و کجا خرج شد؟ دولت نهم باید توضیح دهد چقدر کار زیربنایی انجام داده و با این پول بی‌زبان چه کرده است؟

روحانی در اردیبهشت 1388 اظهاراتی گفته بود که برخی از مسئولان ما ظاهراً تصور می‌کنند که حکومت کردن و اداره یک کشور یعنی فقط تبلیغات و با آمارسازی و گزافه‌گویی می‌توان هم برای مردم رفاه آورد،هم کشور را به یک ابرقدرت تبدیل کرد و هم واقعیات عرصه جهانی را تغییر داد. متاسفانه این روزها رسانه ملی ما نیز به یک رسانه دولتی تبدیل شده است. اما باید توجه داشت که حقایق مخصوصاً در دنیای امروز که عصر ارتباطات و گردش اطلاعات است از مردم پنهان نمی‌ماند و با جعبه جادوی تلویزیون نمی‌توان ملتی چون ملت ایران را سحر و جادو کرد.