گروه سیاسی- رجانیوز: دکتر محمد سلیمانی، وزیر اسبق ارتباطات و استاد تمام دانشکده برق و مخابرات دانشگاه علم و صنعت که هم اکنون نمایندگی مردم تهران در مجلس شورای اسلامی را بر عهده دارد، در یادداشتی با عنوان «توافق لوزان مدلی تکراری از پیمان‌نامه ممانعت از توسعه و پیشرفت راهآهن» به بدعهدی‌های غربی ها می‌پردازد.
آنچه در ادامه میخوانید، متن کامل یادداشت دکتر سلیمانی است:
در مورد مسئله هسته‌ای ایران و مذاکرات فعلی بحث‌های زیادی شده است و از منظرهای مختلف به آن نگاه شده است. اجازه می‌خواهم از منظر جدیدی به آن نگاه و توجه شود، منظر اتفاق تاریخی ممانعت و جلوگیری از توسعه راهآهن ایران:
در پایگاه خبری وزارت راه و شهرسازی ذیل عنوان «آشنایی با شرکت راهآهن ج.ا.ا.» می‌خوانیم:
«در 9 نوامبر 1890 (1269 شمسی) ناصرالدین شاه قاجار پیمان‌نامه‌ای با روسیه تزاری امضا کرد که ایران را از ساخت راهآهن تا 10 سال باز می‌داشت».
جالب است بدانید که با انقضای این مدت 10 ساله، روسیه دَبه می‌کند و پس از مدتی مذاکره، محدودیت عدم توسعه راهآهن به دستخط مظفرالدین شاه قاجار 10 سال دیگر تمدید می‌شود. تاریخ نشان می‌دهد و ثبت می‌کند که عملاً ایران تا تاریخ 1306 شمسی - یعنی نزدیک به 40 سال- در موضوع توسعه راهآهن نمی‌تواند اقدامی کند و اجازه توسعه را ابر قدرت‌های وقت نمی‌دهند.
تاریخ نخستین راهآهن ایران را در سال 1848 (یعنی 1227 شمسی) بین بندر انزلی و رشت ذکر کرده و در سال 1261 شمسی نیز راه‌آهنی به طول حدود 8700 متر بین تهران و شاه عبدالعظیم ایجاد شده است.
لذا ملاحظه می‌گردد که عملاً قبل از پیمان‌نامه ذلت‌بار ناصرالدین شاه و قبول عدم توسعه راهآهن، نیز توسعه ایران با محدودیت و مشکل از طرف ابرقدرت‌ها روبرو بوده است. اگر انگلیس راه‌آهنی را بین بوشهر و برازجان راه انداخته است، صرفاً مربوط به خودش بوده است و بعداً هم آن را جمع کرده و برده است.
پیمان‌نامه منع توسعه راهآهن موجب توقف توسعه عملی صنعت کشور در مدتی نزدیک 40 سال گردیده است. تا اینکه در سال 1306 بدلیل نیاز دولت انگلیس در جنگ‌های جهانی اجازه ایجاد راهآهن شمال به جنوب با وضع و اخذ مالیات از قند و شکر و چای داده می‌شود. هم خوش به حال انگلیس می‌شود و هم نوکر دست‌نشانده‌شان یعنی رضا خان را قهرمان و مبتکر توسعه راهآهن جا می‌اندازند.
در این مدت 40 سال، توسعه راهآهن جزو خواسته‌ها و آرزوهای ملت ایران بوده است و برای مردم عقده شده بود. این پیمان‌نامه ننگین عدم توسعه راهآهن موجب خسارات فراوان به صنعت سیمان و آهن کشور گردید.
ایران با داشتن معادن متنوع در این 2 حوزه صنعتی عملاً بدلیل نبود کاربری از بهره‌برداری سیمان و آهن محروم شد. عملاً رشد صنعتی ایران متوقف شد.
با ذکر موضوع توسعه راهآهن می‌خواهم این نکته را یادآوری کنم که چگونه یک توافق منع می‌تواند یک کشور بزرگ را از توسعه و پیشرفت باز دارد و چگونه ملت ایران از قافله علم و دانش باز می‌ماند و در صنعت رشد نمی‌کند.
حال تصور کنیم که در بحث هسته‌ای توافقنامه موجب ممنوعیت‌ها و محدودیت‌های 10 یا 15 یا 25 سال برای ایران شود. این مدل همان مدل منع توسعه راهآهن است. پس از پایان مدت مذکور مجدد ابرقدرت‌ها دَبه می‌کنند و زمان را حداقل یک بار دیگر تمدید می‌کنند و این یعنی ایران اسلامی را حداقل 50 سال از قافله علم و دانش و صنعت و توسعه و پیشرفت، با یک پیمان‌نامه، عقب می‌اندازند.
البته باید توجه داشت که هر سال فعلی در دنیای تحول تکنولوژی و فناوری بالغ بر 10 سال معادل در یکصد سال قبل است. لذا: فاعتبروا یا اولی الابصار.
http://www.rajanews.com/news/214175
