محمدرضا باقری

اگر تازگی به زیارت شهدا و امام شهدا در جنوب تهران رفته باشید و یا تصاویر جدید ساخت و ساز مرقد امام را دیده باشید، متوجه می شوید اتفاق عجیب و غریبی دارد رخ می دهد، حرم امام خمینی، بنیانگذار فقید جمهوری اسلامی که همه ما دهه شصتی ها خوب یادمان هست چطور ساخته شد و چند سال یکبار گنبد و گلدسته ها از برنزی به طلایی و از طلایی به نقره ای تغییر رنگ پیدا می کرد، این روزها مثل تمام 25 سال گذشته درگیر ساخت و ساز است، اما نه مثل گذشته.

هر چند حال و هوای حرم امام، در جنوبی ترین نقطه تهران و قرار گرفتن آن کنار مزار شهیدان، حس خوبی برایمان ایجاد می کرد و حتی سالهایی که زیر آفتاب نیمه خرداد به حرم می رفتیم، بیشتر حس می کردیم ما پایین شهری ها، ما کوخ نشین ها، ما ولی نعمتان انقلاب! به اماممان نزدیکیم، و در حرم امام مدام یاد جملاتش می افتادیم که “تنها کسانی تا آخر خط می مانند که طعم فقر و استضعاف را چشیده باشند” یا اینکه “کوخها منشأ برکاتند نه کاخها” و “آن روزی که دولت ما توجه به کاخ پیدا کرد، آن روز است که باید ما فاتح? دولت و ملت را بخوانیم. آن روزی که رئیس جمهور ما خدای نخواسته، از آن خوی کوخ‏نشینی بیرون برود و به کاخ‏نشینی توجه بکند، آن روز است که انحطاط برای خود و برای کسانی که با او تماس دارند پیدا می‏شود. آن روزی که مجلسیان خوی کاخ‏نشینی پیدا کنند خدای نخواسته، و از این خوی ارزند? کوخ‏نشینی بیرون بروند، آن روز است که ما برای این کشور باید فاتحه بخوانیم.”

خوشحال بودیم حسینیه ی جمارانِ اماممان هنوز کاهگلی است و امام اجازه نداد رنگ تجمل بر آن بنشیند، حسینیه ی خاکی مثل خود امام، خودمانی و خاکی! آنجا که می گوید “از 15 خرداد تا حالا که آمدیم، خون دادیم” بلافاصله جمله خود را اصلاح می کند و به خود تشر می زند که : “یعنی شما خون دادید، من که نشسته‏ام اینجا. من هم هیچ حقی ندارم. شما خون دادید. شماها به میدان رفتید؛ شماها مبارزه کردید؛ ماها هیچ حقی نداریم. ما باید برای شما خدمت کنیم. خودمان نباید استفاده کنیم. نه استفاد? عنوانی. خاک بر سر من! که بخواهم استفاده عنوانی از شما بکنم! خاک بر سر من! که بخواهم خون شما ریخته بشود و من استفاده‏اش را ببرم!” امامی از جنس مردم بود که کوخ نشین بود و کوخ نشینی را دوست داشت و اصلا علیه کاخ نشینی قیام کرده بود.

حالا اما همه چیز را دارند عوض می کنند، موسسه حفظ و نشر و تولیت محترم حرم را می گویم. سنگ قبری یک تکه درست کرده اند که طعنه به مزار کوروش می زند و ضریحی ساخته اند تا پنجره های آلمینیومی دور قبر امام را برچینند، پنجره هایی که سادگی از آن می بارید و هر بیننده در همان نگاه اول می فهمید با یک رهبر روحانی طرف است که قبرش هم نماد سادگی است، اما حالا به زرتم المقابر رسیده اند، سقف و زمین و سنگ و ضریح، همه را زیبا و امروزی کرده اند، به قول خودشان طراحی ایرانی اسلامی کرده اند، اما سادگی و صفا را از بین برده اند و حرم را در غل و زنجیر تجملات اسیر کرده اند، برای امام کوخ نشین ها کاخ ساخته اند، موزه ساخته اند، منویات آن ملعون را پیاده کرده اند و امام را به موزه فرستاده اند.

این همه هزینه و زرق و برق را شاید اگر در مسیر حرم امام، اتوبان خلیج فارس و شهید هاشمی نژاد را نمی گویم، در باقرآباد و صالح آباد و پلائین و قلعه نو اگر خرج می کردید شاید امام از شما راضی تر بود تا اکنون که فقط و فقط ظاهر را ساخته اید و هیچ اثری از دستورات و منویات امام در این ساخت و سازها نیست.

یاران آن به برج نشینی رسیده اند
مردی که گفت کاخ نشینی نخواستیم

منبع تصاویر