1/5 سال از آغاز دولت یازدهم می گذرد و طی این مدت، یکی از سوژه های جنجالی که برخی دولتمردان بر روی آن تمرکز کرده و از آن به عنوان بهانه ای برای حمله به دولت سابق و فضاسازی رسانه ای بهره بردند، سیاسی کردن بحث اجتماعی آلودگی هوا و مرتبط دانستن آن با مساله خودکفایی در تولید بنزین و نهایتا، شتاب زدگی غیرمدبرانه در واردات بنزین به کشور بود.
به گزارش میدان 72 به نقل از خیبرانلاین،به گزارش پایگاه خبری تحلیلی “خیبرآنلاین”، معصومه ابتکار و تیم سیاسی همسو با وی در درون و برون دولت، در مدت 1/5 سالی که مجددا بر عرصه مدیریتی کشور ورود کردند، با همکاری رسانه های زنجیره ای رنگارنگی که اخبار این تیم را پوشش می دهند، ضمن ایجاد موج منفی علیه بنزین تولیدی در کشور، مقدمات واردات روزانه حداقل 10 میلیون لیتر را فراهم کردند.
براساس این گزارش، رییس محیط زیست دولت یازدهم در همین رابطه و در تاریخ 17 اردیبهشت 93 گفته بود: “بنزین آلوده یکی از مهمترین عوامل افزایش آلودگی هواست”. معاون شیخ حسن روحانی با ابراز تاسف از پنهان کاری های صورت گرفته در آگاهی بخشی به مردم در ارتباط با اثرات بنزین آلوده بر سلامتی آنها(!؟) تاکید کرده بود: “رویکرد دولت یازدهم شفاف سازی در مورد موضوع و حل بحران آلودگی هوا از طریق برنامه مدون عملیاتی و حذف بنزین آلوده پتروشیمی است.” (اینجا)
در همان ایام، رسانه های زنجیره ای با انتشار تصاویری از آسمان نسبتا آبی و آفتابی پایتخت، این مساله را به تدبیر بیم و امیدی ها مرتبط کردند.
اندکی بعد (20 شهریور 93) بانوی روسری سبز دولت، با قاطعیت اعلام کرد: “آلودگی هوا از شهرهای بزرگ رخت بر بست”! معصومه ابتکار طی آن اعلام قطعی افزود: “با توزیع بنزین سالم درچهار شهر بزرگ کشورمعضل آلودگی هوا برطرف شد”! (تصویر ذیل)
افکار عمومی که تبلیغات پرحجم رسانه های پرشمار حامی دولت را مورد مطالعه قرار می دادند، اما صبر کردند تا صحت آن همه جوسازی را در فصلی که آلوده ترین زمان برای هوای کلانشهرها به حساب می آید، به محک تجربه قرار دهند.
و این روزها، یکی از همان زمانهاست. هوای پایتخت و برخی کلانشهرها به مرحله ناسالم رسیده و نهادهای ذیربط، مدام اطلاعیه صادر می کنند که افراد بیمار، کودکان کم سن و سال و زنان باردار از حضور در سطح شهرها خودداری نمایند.
حال، با توجه به انتقاد رییس سازمان محیط زیست از پنهان کاری رسانه ها و با عنایت به سکوت این روزهای بعضی ها(!؟) در قبال تشدید ناپاکی در هوای کلانشهرها، با مقایسه تطبیقی میان نمودارهای نشان دهنده شاخص کیفیت هوا در ایام تقریبا مشابه طی 3 سال (سال های 91 ، 92 و 93) به خوبی می توان نتیجه گیری کرد که در سال های استفاده از بنزین تولید داخل با سال جاری که بنزین وارداتی مورد استفاده قرار گرفته است، میزان آلودگی هوا چه تغییراتی داشته است.
به همین منظور، 3 روز نزدیک به یکدیگر در پایان آبان و ابتدای آذرماه 3 سال متوالی را مورد مقایسه قرار داده ایم با این توضیح که تاریخ های درنظرگرفته شده، شاخص کیفیت هوا در روزهای چهارشنبه، پنجشنبه و جمعه را به تصویر کشیده اند.
این نمودارها از “شرکت کنترل کیفیت هوا” دریافت شده اند:
الف) نمودار روزهای چهارشنبه
ساعت 11 چهارشنبه؛ 29 آبان 1392؛ وضعیت هوای تهران در شرایط ناسالم برای گروه‌های خاص قرار دارد
ساعت 11 چهارشنبه؛ 28 آبان 1393؛ وضعیت هوای تهران در شرایط ناسالم برای گروه‌های خاص قرار دارد
ب) نمودار روزهای پنجشنبه
ساعت 11 پنجشنبه؛ 30 آبان 1392 – وضعیت هوای تهران در شرایط ناسالم برای گروه‌های خاص قرار دارد
پ) نمودار روزهای جمعه
ساعت 11 جمعه؛ 1 آذر 1392 – وضعیت هوای تهران در شرایط سالم قرار دارد
نمودارهای 9 گانه فوق به راحتی و بدون توجه به فضاسازی سیاسی بازان و رسانه های زنجیره ای وابسته به آنها به خوبی نشان می دهد که طی روزهای تقریبا مشابه طی 3 سال متوالی، شاخص کیفیت هوای تهران چگونه بوده است. براین اساس، در پاییز سال 91 که دولت دهم استقرار داشت و بنزین تولید داخل در کشور مصرف می شود، شرایط هوای پایتخت نسبت به ایام مشابه دو سال بعد، شرایط به مراتب سالمتری داشت. همچنین، در سال 92، اگرچه دولت یازدهم بر سر کار آمده بود اما همچنان از بنزین تولید داخل استفاده می شد، نسبت به سال 93 که از بنزین وارداتی استفاده می شود، آلودگی هوای تهران نه تنها تفاوت چندانی نکرده است، بلکه بعضا در آن سال، طبق نمودار، هوای سالمتری برای مردم تهران وجود داشته است.
بدین ترتیب، چه کسی مسئول تشویش بیش از یکساله اذهان عمومی است؟ چه کسی خسارات مادی و معنوی ناشی از آن فضاسازی های رسانه ای- سیاسی را عهده دار خواهد بود؟ اگر عدد نوشته شده در رسانه ها صحت داشته باشد (زیان 2 میلیارد دلاری بیت المال ناشی از واردات بنزین) (اینجا) آیا سکوت و انحراف افکار عمومی از این مساله جایز است؟ ترویج فرهنگ بی اعتنایی به تولید داخلی و بازکردن درهای اقتصاد کشور به روی محصولات بی خاصیت خارجی که نمونه مشابه داخلی آن با کیفیت بهتر تولید می شود، چگونه جبران خواهد شد؟ و دهها سوال دیگر.
به نظر می رسد مدعیان راستگویی که مسایلی مانند پرونده کرسنت، مذاکرات هسته ای و… را محرمانه دانسته و تلاش می کنند تا از دید ملت پنهان نگهدارند، این بار باید به مطالبه بر حق مردم در بحث هوای پاک و توجه به تولید داخل بر مبنای اقتصاد مقاومتی و چرایی آن همه جوسازی دروغین، پاسخی قانع کننده دهند. آلودگی هوا مساله محرمانه ای نیست که تنها در اتاق های دربسته حل و فصل شود؛ مردم تهران شاهدند که این روزها، با وجود تخریب سنگین علیه بنزین تولید داخل و واردات بنزین خارجی، نمی توانند حتی برج میلاد را ببینند.
نکته تاسف بار بعدی یادآوری آن شعار معروف اما مهجور در میدان عمل است که با پدیده های اجتماعی، نباید از دریچه سیاست نگریست. آیا در قبال هوای ناپاک تهران و دیگر کلانشهر، باید همچنان سکوت کرد؟ آنانی که 1/5 بر فراز رسانه های در اختیار تاختند تا مسند قدرت نشینی خود را محکم کنند، چرا این روزها چشم و دهان خود را بسته اند؟! قطعا افکار عمومی در قبال آن فریادها و این سکوت ها مشغول قضاوت است.
