نوشتن از مولای متقیان جرأتی می‌خواهد که من ندارم!
هرچه از خصلت‌ها و فضیلت‌های آسمانی‌اش می‌نویسم، کلمات را برای نشان دادن قطره‌ای از وجود بیکرانش کوچک و حقیر می‌بینم.
وقتی که می‌خواهم بنویسم، علی ولی بود، وصی بود، عادل بود، زاهد بود، عارف بود، شجاع بود، مجاهد بود و... نمی‌توانم با کلمات، توصیفی داشته باشم از عظمتش.
علی(ع) کسی است که جز پیامبر اکرم(ص) و فاطمه زهرا(س) و یازده فرزند معصومش، هیچ‌کس عظمت الهی‌اش را درک نکرده و نخواهد کرد و به درستی گفته‌اند که علی(ع) آینه‌ی تمام نمای انسان کامل است.
وقتی حدود یک ماه پیش برای اولین بار در نجف اشرف به زیارت بارگاهش رفتم و در ایوان طلای حرمش ایستادم و در کنار ضریحش زیارت جامعه کبیره را خواندم، شور و نشاطی عجیب بر دلم افتاد که وصف ناشدنی بود.
احساس غرور و عظمت، اولین چیزی است که زائر علی(ع) آن را احساس می‌کند.
غرور از اینکه شیعه علی(ع) است و اگر نمی تواند شیعه واقعی باشد، لااقل محب علی(ع) است.
عید غدیر، عید امامت و ولایت بر تمامی شیعیان و محبان علی(ع) و فرزندانش تبریک و تهنیت باد.
مطالب مرتبط
.: علی(ع) از فتنه می‌گوید. +
.: متن کامل نهج البلاغه با ترجمه استاد انصاریان. +
